"Dale Watson hates today country music..he thinks it’s “crap”, the songs are stupid and the singers are bad, Nashville has lost its heart, all that stuff." ....de countrypuristen zullen het hem zeker niet in dank afnemen maar solidair als wij zijn met mensen / artiesten die het hart op de tong dragen kunnen wij de inmiddels in Baltimore gehuisveste Texaans honkytonker wel begrijpen.

De man sukkelt eigenlijk al jaren met een imagoprobleem, een aantal albums uit zijn Hightone periode("Cheatin Heart Attack", "Blessed or Damned", "I Hate These Songs") vielen niet alleen in de smaak van de traditionele countryliefhebbers maar bleken ook geschikt materiaal te bevatten voor een aantal leuke (?) line -dance -pasjes. Dale Watson probeerde nog zich te vergoeilijken met de boutade dat zijn muziek moet beschouwd worden als "Ameripolitan" ( original music with prominent roots influence) maar ondertussen was het kwaad al geschied. Ach, het beestje moet een naam hebben en wij rangschikken Watson al een poosje bij de betere country artiesten die wel eens de gedoodverfde opvolger kon zijn van 'the man in black' aka Johnny Cash. Het fotohoesje en het feit dat de opnames plaatsvonden in een locatie die vroeger nog aan Cash toebehoorde zijn niet bepaald vreemd aan die gedachtegang maar ook Watson's prachtige & krachtige bariton speelt duidelijk een rol in het feit dat "From The Cradle to the Grave" terecht beschouwd wordt als een Tribute album.

Tien songs die in minder dan een half uurtje een behoorlijke portie classic Bakerfield country etaleren (ook al gaat het hier schuil onder de noemer "Hollywood Hillbilly") en Watson die met Don Don Pawlak on pedal steel, Don Raby - fiddle, Jon Blondel - fiddle, Gene Kurtz -bass en John Mc Tigue - drums  over prima muzikanten beschikt, het kan niet anders of " You Always Get What You Always Got" van Dale Watson ...prima country met respect voor het verleden en aangezuiverd met voldoende eigen punten en komma's .... Klasse ! (SWA)